Het Stanislascollege Westplantsoen is een goede school met uitstekende resultaten. We vinden het belangrijk dat leerlingen oog hebben voor elkaar en voor hun omgeving. Van oudsher staat onze school bekend om de vele extra’s waarmee leerlingen een nóg waardevollere schooltijd tegemoet gaan.
Op 21 december 2022 is onze oud-collega L.O. Jan van den Akker overleden. Hieronder treft U een deel van het in memoriam aan dat door Fabian van Boheemen bij het afscheid werd uitgesproken. Wij zijn als Stanislasgemeenschap Jan van den Akker dankbaar voor zijn grote inzet gedurende 37 jaar op ons college.
Jeroen van der Kraan, rector.
Er zijn mensen bij wie verval niet lijkt ingebouwd. Jan was er ook zo een. Altijd fit, geen ons teveel en steeds met sprankelende ogen. Als je recentelijk beweerde dat hij 60 jaar was, geloofde iedereen je. Helaas diende tot ieders verbijstering het verval zich op 21 december plotseling in alle hevigheid toch aan.
Jan heeft 37 jaar als docent L.O. bij het Stanislascollege gewerkt en daarbij op veel leerlingen een blijvende prettige indruk gemaakt. Het is niet voor niets dat de huidige bezetting van de gymnastieksectie zoveel oud-leerlingen bevat. Toen ik de afgelopen dagen met ze sprak, kwamen steeds dezelfde steekwoorden naar voren: betrouwbaar, open, attent, vakman, vriendelijke docent en collega. Dat vakmanschap werd door wat oud-leerlingen nader uitgewerkt: uitdagen tot betere prestaties, met respect voor de grenzen van een leerling. Jan had verdraaid snel in de gaten bij wie het verantwoord was om hem of haar op te jutten een stapje verder te gaan. Enkele leerlingen, in het bijzonder de van nature niet zo sportieve, verzekerden mij, dat zijn lessen hadden bijgedragen tot een groeiend zelfvertrouwen. Overigens werden die prestaties altijd begeleid met de nodige ironie. Als je zelf vond dat je het onmogelijke had gepresteerd dan was “Ja, best aardig,” de hoogste lof, die je kon krijgen. Ook zijn jongere collega’s werden welwillende slachtoffers van zijn ironische benadering. Maar ze namen wraak door hem tijdens zijn laatste les in een colbert te hijsen en een dansgala te houden, omdat Jan met het vakonderdeel “bewegen op muziek” niet al te veel op had. Jan heeft met Betty, Jirska en Bram en wat later Piet er voor gezorgd dat de sectie L.O. in al die jaren tot de sterkste onderdelen van de school ging behoren.
Het zal duidelijk zijn, dat we hem zullen missen. Nooit meer zullen we door hem mild voor aap gezet worden, nooit meer zullen we hem elftalopstellingen zien maken op een onmogelijk klein papiertje. Dat dit gemis in het niets valt bij wat Anneke, Anouk, Gert-Jan en de kleinkinderen zullen voelen moge evident zijn.
Wij wensen ze veel veerkracht toe.
